Nikada do sada svet se nije toliko bavio i pogledao put neba kao u toj, već prošloj, 2012. godini. Činilo se da su se svi, od laika do naučnika, bavili nebeskim pitanjima i sudbinom sveta. Svako je tu imao nešto da doda, samo, u tolikoj euforiji, zaboravili smo da su ljudi širom sveta, sa puno poštovanja, hiljadama godina pre nas, sa strepnjom gledali u nebo i očekivali mraz ili grad, a sa radošću sunce, kišu ili sneg. Nebeska tela i sjaj zvezda bili su i deo praznoverja i legendi, jer su drevne kulture nebeska tela poistovjećivali sa božanstvima i duhovima.
To su teska vremena gde je obezbedjivanje dovoljne hrane za opstanak bio prioritet, vremena u kojima časovnika nije bilo i jedini pouzdan način određivanja vremena bila orijentacija prema Suncu, Mesecu i zvezdama.
Astrologija je dugo bila jedina disciplina koja je objašnjavala kretanje Meseca, Sunca, planeta i dalekih zvezda. Nastala je u Mesopotamiji pre više od 6000 godina. Kretanja nebeskih tela praćena su i uočene su pravilnosti u smeni godišnjih doba, nailasku kišnih perioda, sušnih sezona, plime i oseke. Negde, kroz razvijanje drevnih znanja iz astrologije, počela se uobličavati i rana astronomija koja se takođe zasnivala na posmatranju i predviđanju kretanja vidljivih nebeskih tijela, naročito planeta i zvijezda.
Astrologijom su se nekada bavili samo visoko obrazovani ljudi (Ptolomej, Brahe, Kepler, Galilei i mnogi drugi), a postoji opšteprihvaćeno mišljenje da su prvi „profesionalni“ astronomi bili sveštenici i da je njihovo poimanje nebesa smatrano „božanskim“. Razvojem drugim disciplina i postavljanjem Zemlje u jednu od planeta koja se kreće oko zvezde, Sunca, postavljeni su temelji današnje astronomije i tada se pomno započelo sa ispitivanjem uticaja nebeskih tela na život na Zemlji.
